13. nov, 2022

Theeconcert om 15.00 uur.

Het voelt als een proefwerk. Dat wat wij hebben geleerd kunnen wij ten gehore brengen. Muziekspelen is heel erg leuk en dat samen met kinderen en het jeugdorkest gaan we er een leuke middag van maken. Mijn kleren hangen klaar om aan te doen. Ik wacht nog heel even tot na het eten. Ik ben zo'n knoeipot, dat er altijd wel iets op mijn bloes komt of tijdens het tandenpoetsen. Vannacht dacht ik dat ik het concert moest afzeggen, vanwege keelpijn. Ik heb een corona test gedaan en gelukkig heb ik geen corona. Een paracetamol doet dan toch wonderen. Ik heb nog een paar uur kunnen slapen en mijn keel doet minder zeer. Ik heb lekker koffie gezet, ben gaan douchen en een beetje make up aangebracht. Op mijn ogen, die aan het zakken zijn, althans mijn oogleden. Ik moet eens kijken of daar iets aan te doen is, maar daar zie ik ook wel tegen op. Het lijkt mij eng als ze met een naald bij m'n ogen komen. Zoals het nu is kan het ook niet. Er komt vocht tussen de huid wat onder het lid komt en het vocht loopt in mijn ogen. Soms heb ik er ook last van tijdens het spelen, dan zie ik in eens niks meer. Het zoute vocht loopt dan in mijn oog. Terwijl ik dit verhaal typ zit ik in de zon, in de kamer. Ik was deze week behoorlijk van slag. Eigenlijk diep teleurgsteld. Ik had er keihard aan gewerkt om eind november mijn boek uit te laten komen. Dan krijg je te horen dat het niet door gaat. Ik dacht, ja... en nou dan? Hoe bereik ik al die mensen, de boekhandels? Gaan die mij een volgende keer wel vertrouwen. Van de andere kant is het ook wel goed om even adempauzete hebben, even geen spanning. Het was behoorlijk stressen. Wat niet de bedoeling is als je een boek schrijft. Straks gewoon genieten van de mooie muziek die we met z'n allen gaan maken.