7. jan, 2022

In mijn nieuwe verhaal heb ik iets bedacht, waarvan ik niet wist dat het wel bestond.

202207010516 Datum en de tijd van 7 januari.

Goedemorgen,

Mijn hersenen staan weer bol met van alles en nog wat. Ik begin mij weer wat beter te voelen en dan heb ik teveel woorden en letters die in mijn hoofd dwarrelen. Gewoon lekker achter de pc en de boel eruit spuien, dat is het allerbeste. Straks trek ik mijn kleren aan en dan ga ik lopen in de natuur. Meestal een stuk door het bos, als het licht is of het begint te worden. Ik heb een tijd gehad dat ik elke dag liep. Dat wil ik eigenlijk weer gaan doen. Het komt er vaak niet van en voor je het weet is de dag alweer om. Met een kop thee en een cracker tik ik een verhaal in mijn computer.

Het is en het wordt een ongelofelijke spannende tijd. Mijn manuscript wordt op dit moment gelezen door 2 mensen en als ik hun bevindingen heb gecontroleerd, kan ik nog iets veranderen aan het verhaal, daarna gaat het naar Esther, de uitgever. Het is een leuke bezigheid, maar mijn andere boeken zijn allemaal door een andere uitgever uitgebracht. Dit is nieuw voor mij. Nu moet ik zeggen, dat ik wel van uitdagingen houd, het houd je scherp, plus dat ik altjd op zoek ben naar dingen die anders gaan dan gewoon.

Zeg nouzelf, wie wordt er nou molenaar? Wie verzint nou zoiets? Ha, ha. Het komt gewoon op je pad en zoals ik zei, ik ga graag uitdagingen aan, maar als ik éénmaal mij er toe heb gezet om het te gaan doen, dan houd ik ook vol. Ik heb mij er volledig toegezet, volledig voor gegeven om de opleiding te kunnen volgen en af te maken. Dat was een groot avontuur. Waar ik geen spijt van heb dat ik dat gedaan heb. Ik ben nog bezig met het maken van een boek, wat gaat over de molen zelf en de opleiding. Zoals ik het beleefd heb. Het staat klaar om er iets mee te gaan doen, daar moet ik tijd aan gaan besteden en een uitgever zien te vinden die mij hierin kan begeleiden. 

Het schrijven van een boek is een dure hobby. Dit boek heeft mij al meer dan duizend euro gekost. Tsja waar haal je dat zo snel vandaan en waarom kost het zoveel. Redigeren is een duur werkje. Vooral als je het in het begin naar iemand stuurt, waarvan je het gevoel hebt dat het goed is. Zij vroeg twee keer een bedrag van vijfhonderd euro en dat was nog niet eens de volle pond, het zat nog aan de lage kant. Ik moest het manuscript per post opsturen. Dat doe je heel trouw en je denkt dat je het goed doet. Nu moet ik zeggen, dat ik er wel van geleerd heb. Maar achteraf had ik beter een coach in kunnen huren. Daarnaast heb ik een opleiding gevolgd van 600 euro. Dus ik moet ontzettend veel boeken gaan verkopen, wil ik het bedrag eruit hebben. Zo werkt het niet. Dus voor je begint moet je goed nadenken en moet je zorgvuldig zijn in de keuze's die je maakt. Je moet kijken of een uitgever wel bij jou past. Dat weet je pas, als je in dit cirquit zit, als je de mensen leert kennen. Ik ben lid geworden van een schrijversclub en heb meegedaan aan verschillende schrijfsessie's, dat is niet alleen leuk, maar ook leerzaam. Je leert de mensen kennen en je weet precies waar jou gevoel ligt, bij welke mensen jij je verhaal kwijt kunt. 

Vaak word ik niet begrepen. Mensen begrijpen mij niet, of ik zit anders in elkaar. Dat klopt, daar ben ik ook achter gekomen door het schrijven. Dat is niet erg, mensen mogen mij anders vinden, ik ben wie ik ben. Ik kan anders denken. Ik heb geleerd van Natasha 't Hoofd, dat was een hele mooie cursus en laatst was ik met haar in gesprek, dat het op Vlieland is begonnen en zij zit nu op Vlieland op dezelfde plek waar ik ben begonnen met het schrijven. Zij gaf een cursus in het café en ik dacht dat is leuk, schrijven in het café. Het is een vrije manier van schrijven, zij heeft mij heel veel geleerd.Ik ben bijvoorbeeld ook naar het Aboriginals Art museum geweest in Utrecht. Dat was zo hartstikke leuk, maar op dat moment zat ik niet lekker in mijn vel, maar het was wel leuk dat het schrijven en het ontmoeten van die groep mensen, heel erg leuk was, het heeft mij aan het denken gezet en ben verder gegaan met het schrijven.

Natsha heeft mij geleerd om dingen anders te zien. En er anders over te schrijven. Wij kregen de opdracht om iets uit het museum te kiezen waar je interesse naar uit ging en daar moest je voor gaan staan. Het helemaal in je opnemen en weer terug gaan naar de plaats waar wij als groep zaten. midden in het museum. Dan voel je je toch een bevoorecht mens. Nou dat voelde ik mij helemaal niet. Ik was meer met mijzelf bezig dan met het schrijven. Dat is gek hè? Dan ben je zover van huis en je zou je moeten kunnen concentreren voor datgene waar je voor gekomen bent. Toch heb ik na een goed gesprek gehad te hebben de knop kunnen omzetten en voelde ik de flow die je als schrijver moet hebben als je wilt gaan schrijven. Het is gewoon zo, als je niks voelt, kun je net zo goed gaan stoppen. Maar het is zo leuk. Dus ga ik verder over het onderwep wat ik wilde vertellen. Natsha stelde ons 5 vragen:

Deze vragen daar hadden we ruim de tijd voor om die te gaan beantwoorden.

1. Wat vond je van het schilderij of je kunstobject?
2. Hoe zag het er uit?
3. Waar heeft het gestaan?
4. Wat heeft de man of vrouw gegeten voordat hij of zij het is gaan maken?
5. wat heeft het schilderij, ik zeg schilderij, want ik had een schilderij uitgekozen, gedacht en gevoeld?

Ja, ha, ha! Hoor ik jullie denken, dat dacht ik ook. Doe normaal, een schilderij of een voorwerp kan niet denken. Dat zit nou de crux, de kroe of hoe je het ook wilt noemen. Het omgooien van je hersenen. Het kunnen voelen wat een voorwerp denkt. Je kruipt in een voorwerp. Ha, ha en toen vanaf dat moment ben ik kabouter verhalen en heksen verhalen gaan bedenken. Dat is ongelofelijk mooi om te doen. Daar kan ik mijn fantasie, wat ik altijd al in mij blijk te hebben, in kwijt. Op dit moment ligt er een manuscript, over een meisje dat ontdekt dat ze een heks is, bij een andere uitgever, maar dat is een verhaal apart. Even weer terug naar het museum, anders snappen jullie er niks meer van. Hier dus, heb ik geleerd om anders te denken, op de terug reis kon ik allen maar anders denken. Who, er ging een wereld voor mij open. Vanaf dat moment kreeg ik een boost, een energie in mij, die ik wel kon plaatsen. Ik moet gewoon doen wat ik wil en mij er meer in gaan verdiepen. De mensen hoeven mij niet te snappen. Als ik het zelf maar snap waar ik mee bezig ben.

Het gewone leven is soms heel ingewikkeld. Althans wij maken het zo ingewikkeld. Ik kan met de anderen meedenken en voelen en daar ligt ook mijn valkuil, ik moet bij mijzelf blijven. De rust opzoeken, de natuur in en naar mijn eigen (man) rots in de branding luisteren. Hij wil mij begeleiden en helpen, maar ik moet het zelf doen. Ook op de molen vind ik de rust.

Terug naar het museum. Ik heb geleerd om klein te denken, om te denken als een miniatuur mensje, maar ook van boven af. En daar zit bij mij het gevaar. In mijn boek "Stilte onder water" vlieg ik(Klaas-Jan) zo genaamd in de lucht met zijn vliegtuig en ziet hij een zeearend naast zich en later nog meer. Dit droomt hij, maar ik kan denken als de persoon die dat droomt, maar ook vanuit de vogel. Dankzij Natasha. Verder in het boek gaat het over een gezin die onder gedoken hebben gezeten in een zout mijn. Ook dat verhaal kon ik zo bedenken, alsof het echt zou zijn. Ook dat is compleet verzonnen en nu blijkt dat het echt wel kan, dat het echt wel mogelijk is.

 Om zelf niet te gaan "vliegen"doe ik nog heel even de ogen dicht, en dan de schoenen aan en heerlijk in de natuur. De RUST op zoeken in de natuur!

Een fijne dag allemaal.

Groet, Alie